مقایسه خودتنظیمی، خودبیانگری و خودشیفتگی دانشجویان معتاد و غیرمعتاد به شبکه های اجتماعی مجازی

زمینه و هدف: با عنایت به روند رو به گسترش استفاده و اعتیاد به شبکه های اجتماعی، این پژوهش با هدف مقایسه خودتنظیمی، خودبیانگری و خودشیفتگی دانشجویان دارای اعتیاد به شبکه های اجتماعی مجازی و دانشجویان فاقد اعتیاد انجام گرفت. روش کار: در یک پژوهش علی- مقایسه ای از نوع مقطعی، تعداد 236نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اردبیل در سالتحصیلی 94-95 با روش نمونه گیری تصادفی منظم انتخاب و پرسشنامه های خودتنظیمی شوارزر، خودارائهگری آکرمن، زیر مقیاس خودشیفتگی پرسشنامه رگه های تاریک شخصیت جوناسون و وبستر و مقیاس وابستگی به شبکه های اجتماعی مجازی را تکمیل نمودند. آزمودنیها بر اساس نمره ای که در مقیاس وابستگی به شبکه های اجتماعی مجازی کسب کرده بودند به دو گروه با و بدون وابستگی تقسیم شدند و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری در spss-18  تحلیل شدند. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که میانگین نمرات خود تنظیمی دانشجویان وابسته به شبکه های اجتماعی تفاوت معنی داری با دیگر دانشجویان نداشت. اما میانگین نمرات خود بیانگری (271/5(f= و خودشیفتگی (108/4(f= دانشجویان وابسته به شبکه های اجتماعی آنلاین به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان فاقد وابستگی بود (05/0(p≤. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که دانشجویان معتاد به شبکه های اجتماعی مجازی خودبیانگری و خودشیفتگی بالاتری نسبت به گروه دیگر دارند. لذا برای کاستن از میزان اعتیاد دانشجویان به شبکه های اجتماعی مجازی، باید مداخلات آموزشی و درمانی با هدف کاهش خودمحوری و خود بیانگری در دستور کار قرار گیرد.